Facts!poshol na escribió: ↑14 Abr 2025 07:53Escocia no es Inglaterra, ijoputah.M. Corleone escribió: ↑13 Abr 2025 12:25 los que no conocemos la Inglaterra rural (solo he estado en Londres y en Edimburgo).
Pedaleando forever alone: de York a Londres
- golondrino
- Ulema
- Mensajes: 8050
- Registrado: 23 Jun 2006 21:30
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
Ishkhaqwi ai durugnul!
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
Yo también... Me ha hecho bastante gracia!
CacaDeLuxe escribió: ↑03 Ago 2021 09:53 eres un cuck wokero de los que tiene un discurso de covidiota emponzoñado grafenado bozalero aplaudidor de balcon
- golondrino
- Ulema
- Mensajes: 8050
- Registrado: 23 Jun 2006 21:30
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
Yo no tenía ni idea de que existían las Cargo Bikes hasta que me dio por entrar hace un mes o así en el Decathlon de Cartagena. Tenian una eléctrica en exposición, si le pones un motorcito de gasolina puedes usarla como motocultor en el huerto.


Ishkhaqwi ai durugnul!
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
No solo parece ser comida más o menos normal de pub (busca cheese onion cob o roll en google) sino que la imagen que puse traía link a una noticia y se puede ver en los comentarios que les parece una puta maravilla culinaria.
you cannot beat that with a nice drink, my nan always used to make a load to take to the local club.
I want one inside me now !!!
We commented when having a drink it’s a shame you don’t get cobs in pubs like you used too they look delicious and will be trying them with a glass of cider
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
Son unos depravados.
Estoy deseando ir.
Estoy deseando ir.
NO TE CREERAS COMO SE HA QUEDADO ANGELITA JOLÍN DESPUÉS DE COMER POLLO AL CURRY DURANTE UN AÑO LA LECHE DE COCO COMO SE ORDEÑA UN COCO LA INDIA ES UN PAIS
- Corvux corax
- Best Mongo Ever
- Mensajes: 8764
- Registrado: 16 Dic 2006 14:42
- Ubicación: Aural Moon
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
Excuse me but I'm holding back a lot long time

and did a very long spanish siesta

and did a very long spanish siesta
poshol na escribió: ↑22 Abr 2024 13:37 Por cierto, yo creo que ya va siendo hora de ir cambiando cierto título nobiliario de hilo repelent a "Don Senyor Naturalist del's Mosques dala terrasa" o quizás a "Don Senyor Naturalist dalas fotografias del comunament anomenats bestiolas de les cases al meu bany".
¿Qué será lo proper?
¿Un niu d'panerola al fons del cistell dels seus calçetins convertits ja en colonyes d' fongs?

Stationary traveller
- Corvux corax
- Best Mongo Ever
- Mensajes: 8764
- Registrado: 16 Dic 2006 14:42
- Ubicación: Aural Moon
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
Even though the artist is German, we are his only musical embassy in Spain forever.
NO ONE else is going to put you
Gute nights!

poshol na escribió: ↑22 Abr 2024 13:37 Por cierto, yo creo que ya va siendo hora de ir cambiando cierto título nobiliario de hilo repelent a "Don Senyor Naturalist del's Mosques dala terrasa" o quizás a "Don Senyor Naturalist dalas fotografias del comunament anomenats bestiolas de les cases al meu bany".
¿Qué será lo proper?
¿Un niu d'panerola al fons del cistell dels seus calçetins convertits ja en colonyes d' fongs?

Stationary traveller
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
Me sangra mucho la nariz.
Me pasa cada vez que voy al pueblo de mi padre en Granada, que el clima es tan seco ahí que mi nariz sufre y empieza a sangrar si no ejerzo la precaución de usar una solución nasal, y como soy monguer nunca lo hago hasta que es demasiado tarde. Lo malo del clima maravilloso que hemos tenido en Inglaterra es que ha estado igualmente muy seco. Eso, junto a mi alergia al polvo, ha hecho estragos en el interior de mi nariz y es un festival de sangre y costras. Respirar por la nariz se hace casi imposible pero bueno, por suerte llevo una máscara así que puedo ir respirando por la boca con normalidad.
Quitando el sangrado, me despierto por la mañana encontrándome bastante mejor que el día anterior. He dormido como un lirón y parece que me he recuperado muy bien, teniendo en cuenta que hacia el final del recorrido tuve las pienas bastante cargadas. Tengo un ligero dolor en los antebrazos, como a lo largo del centro de los mismos, pero en principio pinta bien. Me levanto y pruebo a apoyar los brazos sobre el escritorio de la habitación, tal y como los apoyaría sobre el manillar, a ver qué tal responde el cuerpo, y enseguida me sube un lartigazo de dolor desde el apoyo de la mano, que descubro que se llama eminencia hipotenar, a través de las muñecas y continúa arriba hasta los codos.
Hm.
Planteo los posibles escenarios:
- esperar a salir hasta que el dolor reduzca (quizá incluso pasar una noche más aquí)
- tomarme 2 o 3 ibuprofenos y a ver si eso ayuda
- salir en bici siguiendo la ruta inicial y tirar hasta donde pueda, si no aguanto más pues tiro hacia la estación de tren más próxima y ya está
- abandonar por completo, coger el tren a Euston y de ahí hacer en bici los 23 kms hasta casa y listos
Llamo a mi señora, le explico mi diatriba y me dice que no sea gilipollas y coja el tren. Sabía que es lo que iba a decir y es lo que quería oir porque seamos sinceros, no tiene sentido torturarme sólo por cabezonería. Además, la ruta de hoy era sin duda la más fea al cruzar casi todo Londres.
Son unos 10 minutos en bici hasta la estación de tren de Milton Keynes. Me alegro de irme de esta aberración de ciudad. En el andén, me siento en un banco con el sol dándome en la cara. Es otro día estupendo.
Desde Euston hasta casa paso por Brompton cemetery, uno de los cementerios más bonitos de Londres, si no el que más. Estas fotos no son mías:


Llego a casa y me reciben los gatetes. No volveré a coger una bici hasta dos días después, y aún entonces el dolor de antebrazos sigue siendo difícil de aguantar.
Hace ya 5 días que volví del viaje y me alegra mucho haber podido llevarlo a cabo. Han sido largas jornadas de plácidas carreteras y caminos que me han sacudido hasta el alma, de subidas y bajadas. Demasiadas putas subidas y pocas bajadas. Al final ni culo ni piernas, han sido mis brazos los que han cedido. Son siempre las cosas que uno menos espera. Y ahí reside el motivo de haber llevado a cabo esta empresa: conocerme mejor a mí mismo al mismo tiempo que conozco mejor este país en el que he elegido vivir.
Gracias por acompañarme, aunque haya sido en diferido.
Venga.
Me pasa cada vez que voy al pueblo de mi padre en Granada, que el clima es tan seco ahí que mi nariz sufre y empieza a sangrar si no ejerzo la precaución de usar una solución nasal, y como soy monguer nunca lo hago hasta que es demasiado tarde. Lo malo del clima maravilloso que hemos tenido en Inglaterra es que ha estado igualmente muy seco. Eso, junto a mi alergia al polvo, ha hecho estragos en el interior de mi nariz y es un festival de sangre y costras. Respirar por la nariz se hace casi imposible pero bueno, por suerte llevo una máscara así que puedo ir respirando por la boca con normalidad.
Quitando el sangrado, me despierto por la mañana encontrándome bastante mejor que el día anterior. He dormido como un lirón y parece que me he recuperado muy bien, teniendo en cuenta que hacia el final del recorrido tuve las pienas bastante cargadas. Tengo un ligero dolor en los antebrazos, como a lo largo del centro de los mismos, pero en principio pinta bien. Me levanto y pruebo a apoyar los brazos sobre el escritorio de la habitación, tal y como los apoyaría sobre el manillar, a ver qué tal responde el cuerpo, y enseguida me sube un lartigazo de dolor desde el apoyo de la mano, que descubro que se llama eminencia hipotenar, a través de las muñecas y continúa arriba hasta los codos.
Hm.
Planteo los posibles escenarios:
- esperar a salir hasta que el dolor reduzca (quizá incluso pasar una noche más aquí)
- tomarme 2 o 3 ibuprofenos y a ver si eso ayuda
- salir en bici siguiendo la ruta inicial y tirar hasta donde pueda, si no aguanto más pues tiro hacia la estación de tren más próxima y ya está
- abandonar por completo, coger el tren a Euston y de ahí hacer en bici los 23 kms hasta casa y listos
Llamo a mi señora, le explico mi diatriba y me dice que no sea gilipollas y coja el tren. Sabía que es lo que iba a decir y es lo que quería oir porque seamos sinceros, no tiene sentido torturarme sólo por cabezonería. Además, la ruta de hoy era sin duda la más fea al cruzar casi todo Londres.
Son unos 10 minutos en bici hasta la estación de tren de Milton Keynes. Me alegro de irme de esta aberración de ciudad. En el andén, me siento en un banco con el sol dándome en la cara. Es otro día estupendo.
Desde Euston hasta casa paso por Brompton cemetery, uno de los cementerios más bonitos de Londres, si no el que más. Estas fotos no son mías:


Llego a casa y me reciben los gatetes. No volveré a coger una bici hasta dos días después, y aún entonces el dolor de antebrazos sigue siendo difícil de aguantar.
Hace ya 5 días que volví del viaje y me alegra mucho haber podido llevarlo a cabo. Han sido largas jornadas de plácidas carreteras y caminos que me han sacudido hasta el alma, de subidas y bajadas. Demasiadas putas subidas y pocas bajadas. Al final ni culo ni piernas, han sido mis brazos los que han cedido. Son siempre las cosas que uno menos espera. Y ahí reside el motivo de haber llevado a cabo esta empresa: conocerme mejor a mí mismo al mismo tiempo que conozco mejor este país en el que he elegido vivir.
Gracias por acompañarme, aunque haya sido en diferido.
Venga.
Dolordebarriga escribió: ↑18 Jun 2024 17:36he aclarado mil veces que fue por metérsela por el culo a pelo a una amiga durante la noche/madrugada de fin de año
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
EMOSIDO
La fusión del conceptismo y el culteranismo tecleó:
Anda y que den por el culo con la mierda diarrética esa que blasfemas por tu orificio vocal.
- M. Corleone
- Ulema
- Mensajes: 23086
- Registrado: 07 Nov 2017 07:43
Re: Pedaleando forever alone: de York a Londres
Prechiocho hilo.